De Gestaltisten van het eerste uur gaven vorm aan de wet van het zelfhelend vermogen van het organisme. Dat vermogen is er altijd al geweest, maar werd voor het eerst in woorden gevat door o.a. Fritz en Laura Perls.
Zij hebben dus niets verzonnen of een oplossing van problemen geconstrueerd, maar simpelweg blootgelegd wat de natuurlijke neiging tot een vervullend en groeizaam leven is. Tegelijkertijd hebben zij met andere gestaltcollega’s een werkvorm ontwikkeld die effectief is gebleken voor het fundamenteel oplossen van psychische problemen en existentiële vragen, de Gestalttherapie.

Een van de belangrijkste ontdekkingen was dat het menselijk organisme altijd bezig is met het vormen van zinvolle gehelen, Gestalten genaamd. Waar geen goede ‘gehelen’ meer kunnen worden gevormd groeien belemmeringen en zo kun je klachten krijgen van allerlei aard.

In Gestalttherapie onderzoeken we met oefeningen, vragen en experimenten waar de verstoringen zitten en wat we kunnen doen om ze op te heffen.

We weten ook dat de mens een onlosmakelijk onderdeel is van zijn omgeving. Als het contactproces van de mens met zijn omgeving is verstoord, wordt men ziek, geestelijk of/en lichamelijk.
De therapeut helpt de cliënt om verstoringen in het contactproces op te sporen en het contact te herstellen. Het lichaam speelt hierbij een belangrijke rol, want hoe ingewikkeld dingen soms ook kunnen zijn – lichaamssignalen liegen nooit en ze kunnen worden gebruikt als ingang voor een oplossing.

De therapeut is een betrokkene en deskundige, die zelf deze onderzoeksweg is gegaan en nog steeds volgt. Door eigen (levens)ervaring en met gedegen theoretische kennis volg de therapeut op gelijkwaardig niveau wat de cliënt bezighoudt. De oplossingen voor psychische problemen liggen al in de cliënt besloten, het gaat erom de weg vrij te maken naar die antwoorden.

Daarmee krijgt de cliënt zijn zelfredzaamheid terug en kan hij vrijgekomen bronnen binnen hem verder zelf (weer) inzetten om zijn levensvragen vruchtbaar aan te gaan.